Nie możesz wysiedzieć 8 godzin w pracy?

I bardzo dobrze, że nie możesz! Ja też już nie mogę i dlatego staram się coś zmienić w moim życiu. Dyskomfort daje asumpt do szukania nowych rozwiązań, to jest na pewno pozytyw. Ważne jednak, żeby pojawiające się myśli przełożyć potem na czyny. Bo jeżeli mamy tylko dyskomfort, a nic z nim nie zrobimy – to wychodzi chyba jednak negatyw 😦

Stałam wczoraj w korku w Poznaniu. Korek wyglądał mniej więcej jak na poniższym obrazku:

W godzinę przejechałam 3,5 km. I jak to w korku bywa -nie można zrobić nic fizycznie, więc pracuje głowa 🙂 Naszła mnie oczywiście refleksja – jaki sens ma życie według schematu, w którym tkwią przecież w Polsce setki tysięcy, a na świecie miliony osób. W Polsce może też już kilka milionów, nie wiem, nie znam statystyk.

Jeżeli ktoś rano w drodze do pracy regularnie tkwi w korku, potem dociera do biura wyglądającego na wejściu mniej więcej tak:

a wieczorem znowu wraca w tym korku do mieszkania (na kredyt oczywiście) w budynku przedstawiającym się podobnie jak poniższy:

to czy możliwy w jego przypadku jest tzw. dobrostan? Czy w pewnym momencie jego całe ciało, jego całe jestestwo nie powinno krzyknąć głośno: DOOOOŚĆ!?

Bo to nie jest normalne, zwłaszcza biorąc pod uwagę biologiczne aspekty naszego gatunku, że żyjemy w oderwaniu od natury, że oddychamy zanieczyszczonym powietrzem, że jesteśmy tak bardzo stłoczeni na małej powierzchni w mieście, że nie znamy już ciszy ani ciemności …

Do tego dochodzi oczywiście stres w pracy, bo zajmujemy się rzeczami trudnymi. Są to często zupełnie abstrakcyjne konstrukcje, będące wytworem ludzkiego umysłu. Czyli ten materiał, któremu poświęcamy w pracy naszą uwagę, też nie ma nic wspólnego z prawami natury. Piszę m.in. o sobie. Zajmuję się podatkami. Czy w naturze ktoś pobiera od kogoś podatki???? Wiele jest innych abstrakcyjnych dziedzin – np. zaawansowana matematyka finansowa, też te wszystkie nowe technologie. Odnośnie tych ostatnich – oczywiście, one z jednej strony ułatwiają życie, ale z drugiej dehumanizują jego różne płaszczyzny. Zobaczymy, w jakim kierunku to wszystko pójdzie…

Ironia polega na tym, że życie według schematu, który przedstawiłam na tych trzech obrazkach bardzo długo utożsamiane było z sukcesem. I dlatego też dało się wkręcić w ten model mnóstwo ambitnych i zdolnych ludzi. Jeżeli narracja ze wszystkich stron brzmi jednakowo – taaaaak, to jest ta najlepsza droga, to dopóki na własnej skórze nie odczujemy, że coś nie gra – skąd mamy wiedzieć, że jesteśmy manipulowani? Jeżeli znalazł się ktoś, kto właśnie zakrzyknął – ja już nie mogę, mam dosyć, pierdolę to, mam w dupie – to niestety uznawano, że to z tym człowiekiem jest coś nie w porządku. Najlepiej to przyczepić mu łatkę wariata i wysłać do psychiatry po receptę na antydepresanty. Bo taki ktoś musi się leczyć. A czy to system nie wymagałby bardziej swojego psychiatry?

Bardzo się cieszę, że jako temat debaty publicznej pojawił się ostatnio wątek „kultury zapierdolu” i etosu pracy 16 godzin na dobę. 16 czyli dwa razy tyle, ile wynosi przyjęta dobowa norma. Owszem – te osiem godzin, a czasem nawet więcej, ma sens, gdy człowiek jest bardzo młody i jeszcze się uczy. Zasada jest bardzo prosta – żeby coś wyjąć, najpierw trzeba włożyć. Uśmiecham się często słysząc o wymaganiach płacowych i pozapłacowych świeżo upieczonych absolwentów. Patrząc prawdzie w oczy ci opuszczający mury uczelni młodzi ludzie bardzo niewiele potrafią. No ale mają szansę wszystkiego się jeszcze nauczyć 🙂 Po iluś latach regularnej pracy przychodzi jednak zmęczenie i obserwując po prostu siebie stwierdzam, że nawet te osiem godzin to za dużo. Może to stanie w korku ma jakiś sens -to jest czas może niekoniecznie zmarnowany, ale właśnie dany nam na myślenie. Szczerze nie cierpię korków, ale właśnie dlatego ta irytacja osiąga swój zenit. I dopiero gdy ta czara się przepełni, to wtedy pojawia się chęć rzeczywistej zmiany.

Ku przestrodze mam zawsze z tyłu głowy cytat z Pabla Nerudy:

Powoli umiera ten, kto nie opuszcza swojego przylądka, gdy jest nieszczęśliwy w miłości lub pracy, ten kto nie podejmuje ryzyka spełnienia swoich marzeń, ten kto chociaż raz w życiu nie odłożył na bok racjonalności.

Bardzo chcę uchronić się przed takim scenariuszem.

Reklama

jak nie spaść z wysokiego konia

Aby nie spaść z wysokiego konia – należy na niego nie wsiadać. Brawo, pięć punktów za błyskotliwą odpowiedź 😉 A tak na poważnie to od dzieciństwa jesteśmy stymulowani do osiągnięcia czegoś w przyszłości. W zasadzie w dorosłym życiu  nie jest inaczej. Możliwości rozwoju nie brakuje,  mówcy motywacyjni i coache na brak zajęć raczej nie narzekają.  W każdym bądź razie –  im wyższy ten koń, na którym się siedzi,  tym lepiej, tym bardziej podziwia się taką osobę. Ten koń jest piękny, jazda na takim koniu wydaje się czymś wspaniałym, nie twierdzę, że nie.

Pewnie większość z Was kojarzy przypowieść o talentach (Mt, 25, 14-30). Tak dla przypomnienia w dużym skrócie chodzi tam o to, że właściciel dużego majątku wybierał się w podróż i powierzył swoim sługom majątek w ten sposób, że jednemu słudze wręczył pięć talentów, drugiemu trzy, a ostatniemu jeden. Kiedy wrócił zapytał swoich sług, jak wykorzystali te talenty. Pierwsi dwaj słudzy, którzy pomnożyli otrzymane talenty,  zostali przez Pana bardzo pochwaleni.  Natomiast trzeci  sługa, który z obawy przed utratą swojego jedynego talentu, zakopał go w ziemi a potem ten sam talent oddał swemu Panu – został nazwany sługą złym i gnuśnym 😦  Sługa ten został też wyrzucony z majątku. Przypowieść kończy się  dość „kapitalistyczną” konstatacją –  „każdemu kto ma, będzie dodane tak, że nadmiar mieć będzie. Temu zaś kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma”. Warto też zauważyć, że ten trzeci sługa nie stracił tego jednego talentu, nie przetrwonił go, nie przehulał. On po prostu zachował się asekuracyjnie, ostrożnościowo. W takim kontekście można zapytać – czy przechowując pieniądze na nieoprocentowanej lokacie, ponieważ boimy się ryzyka (a to jest ogromne!) i nie chcemy tych pieniędzy inwestować – jesteśmy sługami złymi i gnuśnymi?

Interpretując przypowieść – jako „talenty” można rozumieć zarówno pieniądze, majątek, jak i własne uzdolnienia, te otrzymane talenty właśnie. W przypowieści talent oznacza tak w ogóle jednostkę wagi, czego dokładnie – tego już nie wiemy, ale możemy zakładać, że było to coś bardzo cennego.

Ja nie chcę tu epatować religią, szanuję  prawo każdego do wyboru zgodnego z własnymi przekonaniami. Na pewno jednak przesłanie tej przypowieści jest bardzo zbieżne z założeniami obecnego (albo po prostu – cały czas jednego i tego samego) systemu. Że talent trzeba rozwijać, nie można go zmarnować/ pieniądze trzeba pomnażać, nie wolno pozwalać im pasywnie leżeć, ponieważ wówczas tracą na wartości.

No to teraz proszę mi powiedzieć – czy rzeczywiście TRZEBA. Czy ktoś uzdolniony np. z matematyki musi kończyć tę politechnikę, a potem MUSI zarabiać pieniądze. Jeżeli ktoś realizuje taki scenariusz – można go pochwalić i stwierdzić, że dobrze wykorzystał swój talent/ swoje talenty.  A tak naprawdę to staje się wówczas idealnym trybikiem w całym systemie. I niewiele ponad to. Czy jeżeli ktoś taki wybierze zupełnie inną drogę  – np. będzie grał na ulicy na gitarze i śpiewał, przy czym uściślijmy  – nie będzie to optymalne wykorzystanie jego kolejnego talentu, lecz raczej chałtura – to będzie on „sługą złym i gnuśnym”? Przecież on nie wyrządzałby nikomu krzywdy. Czy kogoś w ogóle interesuje, co takiej osobie da więcej szczęścia? Jeżeli ambitna praca jako dobry inżynier – super, jest spójność. Ale jeżeli taka praca całkowicie kogoś  wyczerpuje, jeżeli on nie chce siedzieć przez 9 godzin w szklanym biurowcu, tylko – mimo maksymalnego wyniku z matematyki rozszerzonej  na maturze – właśnie chce grać na tej gitarze i ma w tyłku pieniądze?  Gdzie tu jest wolność wyboru? I szacunek dla tego indywidualnego wyboru? Trochę specjalnie przejaskrawiłam ten przykład, ale chciałam pokazać, że ocena społeczna takiego zdolniachy, który dobrowolnie rezygnuje z wykorzystania swojego potencjału byłaby jednak negatywna.

Ponieważ raczej nikt nie chce  być określany mianem sługi złego i gnuśnego – większość ludzi podejmuje ten wysiłek –  intelektualny, emocjonalny i energetyczny – aby dobrze wykorzystać te otrzymane talenty. Czasem jest to wydatek energetyczny ponad siły, ponieważ ktoś chce za bardzo, a zdarza się też, że ktoś  przeszacuje ten swój talent, tzn. nie jest wcale aż tak zdolny jak mu się wydawało.  Ludzie podejmują ryzyko  i jak to z ryzykiem – raz się uda a raz nie. Inaczej nie byłoby to ryzyko. Wychwala się tylko tych, którym się udało. A co z tymi, którym się nie powiodło?  Ktoś się nimi przejmuje w ogóle? Gdzie jest dla nich miejsce?

No i tu dygresja. Nigdy nie myślałam, że będę pisać o Andrzeju Lepperze. Nie będę wchodzić w politykę ani też roztrząsać przyczyny jego śmierci. Kiedyś zrobił jednak na mnie wrażenie artykuł o nim w „Polityce” autorstwa też już nieżyjącej Janiny Paradowskiej. Dziennikarka prześledziła jego drogę i stwierdziła, że w pewnym momencie osiągnął jednak niekwestionowany sukces. Jak wiadomo – chłopak uwierzył w siebie, bo został odpowiednio zmotywowany właśnie przez takich, co to mówią: możesz wszystko. Jak  to się skończyło dla Leppera –  wiadomo. To Paradowska o Lepperze napisała właśnie, że spadł z za wysokiego konia, bo na zbyt wysokiego konia został wsadzony. A na końcu artykułu zamieszczono takie zdjęcie, na którym Lepper patrzy z miłością na dojrzały łan zboża i to zdjęcie było podpisane:   był dobrym rolnikiem …

O co mi tak w zasadzie chodzi? O to, żeby uważać z przestymulowaniem, zarabianiem pieniążków, ambicją itd.  I w ogóle żeby uważać 🙂

Taki trochę manifest lenistwa i głupoty mi tym tekstem wyszedł? Luz 😉

Tak sobie myślę jednak, że chyba jest jeszcze jeden sposób na uniknięcie upadku z wysokiego konia. Oprócz po prostu niedosiadania go. Czasami orientujemy się, że już siedzimy na tym koniu, wtedy na radę „nie wsiadaj” jest już za późno. Jednocześnie czujemy, że ten koń staje się coraz bardziej niespokojny, narowisty, że być może chce nas zrzucić. Albo sami zaraz z niego spadniemy ze zmęczenia. Albo też przymierzamy się do skoku na kolejną przeszkodę, ale ta przeszkoda jest już dla nas za wysoka i możemy się już tylko na niej połamać. W najgorszym przypadku kręgosłup. I to jest chyba ostatni moment, żeby tego konia zatrzymać i spokojnie z niego zsiąść. Wyłapania tego momentu, kiedy można jeszcze wyhamować – wszystkim bardzo mocno życzę.

 

dlaczego dorośli ludzie muszą od nowa uczyć się najprostszych rzeczy

Nie da się nie zauważyć, że istnieje na rynku bardzo bogata oferta książek, kursów, szkoleń etc, pokazujących mówiąc ogólnikowo – jak lepiej i szczęśliwiej żyć. Po dokładnym przyjrzeniu się tym wszystkim  poradom, okazuje się jednak, że to co mają one do zaproponowania, to są bardzo proste, elementarne wręcz rzeczy.