Kobieta uważająca na dziewczynki na powyższej uproszczonej grafice bardziej wydaje się być ich opiekunką ew. guwernantką niż mamą. Mama pewnie w pracy. Tata oczywiście też. Gdzieś tu:
Tata wraca z pracy jeszcze później niż mama. Ktoś musi zarobić na ten dom, na dwa samochody, na zagraniczne wakacje, na opiekunkę i na prywatną szkołę dla dzieci. I jeszcze na karmę dla kota 😉
Zdjęcie co prawda artystyczne, a nie medyczne, dość dobrze pokazuje za to- gdzie boli. A boli bardzo mocno, gdy zatoki są chore. Słyszałam kiedyś wypowiedź pewnej pani dr laryngolog, która twierdziła, że zatoki to choroba osób, które mają wszystkiego po dziurki w nosie. Dosłownie i w przenośni 😉
„Są jedni, którzy wiecznie za czymś gonią,
Za jakąś marą szczęścia nadpowietrzną,
W próżnej gonitwie siły swoje trwonią,
Lecz żyją walką serdeczną.
I całą kolej złudzeń i zawodów
Przechodzą razem z rozkoszą i trwogą,
I wszystkie kwiaty zrywają z ogrodów,
I depczą pod swoją nogą.
No i jest. Niby nie jest jeszcze wcale najgorzej. 300 % normy dla PM10? Co to dla nas. Z różnymi amplitudami będzie tak do marca. Powoli mam tego dość. Powietrze śmierdzi, a ja się duszę. Tak, wiem, mam akurat skrajną wrażliwość i problemy oddechowe. Ale nawet jeżeli ktoś aż tak wrażliwy nie jest, smog też mu szkodzi.
Byłam mistrzynią multitaskingu (wielozadaniowości, robienia wielu rzeczy jednocześnie). Tak o sobie uważałam. „Specjalizowałam” się zwłaszcza w jednoczesnym pisaniu maila oraz rozmowie telefonicznej. Czyli w tym samym momencie prowadziłam dwie formy korespondencji z dwoma różnymi osobami, na dwa różne tematy. Zawodowe oczywiście, dlaczego by nie, co to dla mnie.
W samej idei corporate wellness generalnie chodzi o osiągnięcie dobrostanu (well-being) w miejscu pracy. Efektem ubocznym może być także polepszenie jakości życia na pozostałych płaszczyznach – choć za to akurat pracodawca w całości odpowiadać nie może. Dotyczy to zarówno fizycznego samopoczucia, jak i strony emocjonalnej.
Winter is coming, a wraz z zimą nadchodzi niechlubne polskie zjawisko, czyli smog. Inne kraje europejskie też jeszcze w XX w., czyli stosunkowo niedawno, zmagały się z tym problemem, ale jakoś sobie poradziły. Mam ogromną nadzieję, że też się z tym koszmarem uporamy, że za dziesięć, no maksymalnie piętnaście lat smog będzie tylko wspomnieniem, a my będziemy mogli cieszyć się czystym powietrzem.
Około 10 lat temu jeden z moich klientów zwrócił się do mnie z zapytaniem, czy może kupić do biura „piłkarzyki”, czyli popularną grę zręcznościową. Zdziwiona zapytałam: po co? przecież to nie jest w żaden sposób związane z Waszą działalnością.
Należę chyba do pokolenia X. Mieszczę się w górnych granicach tego przedziału wiekowego, nie załapałam się do pokolenia Y czyli tzw. milenialsów. Napisałam chyba, bo wydaje mi się, że ta granica jest jednak płynna, mam mimo wszystko więcej wspólnego z osobami urodzonymi w późniejszych latach 80-tych niż X-ami, które przyszły na świat pod koniec lat 60-tych. Dlatego bardzo podoba mi się określenie „xenialsi”, czyli pasujące do właśnie takich hybrydowych osobników jak ja 🙂
W zasadzie zawsze byłam pro-eco, ale coś we mnie drgnęło, gdy zobaczyłam to słynne już zdjęcie:
Źródło: Europejska Agencja Środowiska
Polska najbardziej zanieczyszczonym krajem Europy. Przecież nikt obcy nam tego nie zrobił, tym razem nie mamy nawet kogo obwinić, co jako społeczeństwo czynimy nader chętnie. Zrobiliśmy to sobie sami, ktoś z nas mniej, ktoś więcej, ale jednak każdy po troszeczku. W pewnym sensie cieszę się, że ta czara goryczy w związku z zanieczyszczeniem powietrza się przelała. Bo dopiero ta czerwona plama na mapie Europy zwróciła uwagę na ogromny problem smogu w Polsce, który, jako silny alergik, odczuwałam już kilka lat temu, kiedy temat nie pojawiał się jeszcze w mediach. Nie chodzi mi absolutnie o to, aby od razu stać się ekologicznym radykałem (żaden radykalizm nie jest dobry), ale uważam, że nie ma innej drogi naprawy tej sytuacji niż poszerzanie świadomości. Popieram to, co robią niektóre organizacje ekologiczne, dlatego mogę je wspierać na tyle, na ile potrafię. Nie każdy jednak ma potencjał czy chociażby czas, aby od razu stać się w pełni zaangażowanym działaczem, co więcej – uważam, że nie każdy musi być aktywny od razu w ramach organizacji. Naprawdę metodą małych kroków, za to wspólnie, też można zrobić całkiem sporo. Co istotne – także w przypadku tych największych organizacji, aby ich działalność przynosiła efekty, potrzebny jest odzew dla ich działań „na górze” czyli u polityków i „na dole”, czyli u zwykłych ludzi. Ponieważ ja akurat staram się trzymać od polityki z daleka – pozostaje mi „praca organiczna u podstaw” 😉
Wydaje się czasem, że to, co ekologiczne musi być utrudnieniem, że musi być droższe, że nie mamy czasu, aby sobie czymś takim zawracać głowę, że tych plastikowych butelek i tak są już miliardy, więc jedna więcej już bardziej nie zaszkodzi. W matematycznym skrócie można by to przedstawić w ten sposób:
ECO ≠ EGO
Uważam jednak, że jak najbardziej prawdziwe może być równanie:
ECO = EGO
Dlaczego?
• bo żyjąc w czystszym środowisku jesteśmy zdrowsi
• bo robiąc coś dobrego dowartościowujemy samych siebie
• bo możemy wybrać opcję i nie jeść naszych przyjaciół – zwierząt
• bo nie chcemy zostawiać śmietnika następnym pokoleniom
• bo „kochasz dzieci – nie pal śmieci”
• bo z biologicznego punktu widzenia jesteśmy tylko ssakami – dlatego oszukiwanie się, że jesteśmy czymś/kimś nadrzędnym wobec przyrody nie ma najmniejszych szans, żeby mogło się udać
• bo życie w zgodzie i w bliskości z naturą koi zmysły i uspokaja naszą psychikę
• bo przyroda jest piękna a obcowanie z pięknymi rzeczami czyni nas po prostu szczęśliwszymi
Jeżeli teraz ktoś będzie mnie chciał nazwać egoistką – nie mam nic przeciwko 😉 Podobno został nawet już ukuty nowy termin – ekoista, ale nie bardzo mi się on podoba. I wolę pozostać egoistką we wskazanym powyżej kontekście.
Less is more
– more or less 😉
Nie chcę sporządzać listy oczywistości, typu zabieranie materiałowej torby na zakupy czy gaszenie zbędnego światła. W skrócie popieram wszystko, co zostało zamieszczone na załączonym obrazku:
Nie jestem przy tym eko- świrem i nie zrezygnuję z niektórych udogodnień cywilizacyjnych. Może właśnie na zasadzie mniej znaczy więcej skupię się tylko na dwóch sprawach: redukcji smogu i ograniczeniu jedzenia mięsa.
Podsumowanie postawy more eco może być chyba tylko jedno:
NIE RÓBMY JEJ KRZYWDY. ONA JEST TAKA PIĘKNA …
more eco and less stress 